Πριν 3 χρόνια ξεκίνησα στα τυφλά να στήνω το πρώτο μου blog "dimios", φιλοξενούμενος όπως οι περισσότεροι στα πρώτα τους βήματα στον blogger της Google. Ήταν μια περίεργη εποχή για μένα, ήμουν για ένα χρόνο με το ένα βήμα μετέωρο σε ένα προθάλαμο, μιας και είχα αποφασίσει επιτέλους να φύγω από την Ελλάδα, κάτι που σχεδίαζα από πολύ καιρό και έπρεπε να το είχα κάνει από ακόμα πιο πριν. Εκείνο το χρόνο δούλευα σαν το σκυλί, ακόμα δεν είχε έρθει η κρίση των media και υπήρχαν κάποιες δουλειές στη χώρα, κυρίως του ποδαριού. Εκείνο το χρόνο, μέσα σε εκείνο προθάλαμο προς όνειρο μου, γνώρισα τόσους ανθρώπους όσους δεν είχα γνωρίσει μέχρι τότε και όλους τους έβλεπα σαν περαστικούς, εκτός από έναν.

Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτή τη σελίδα σε ένα θεσσαλονικιό που αγαπάω πολύ και ξέρω πως και αυτός με τη σειρά του αγαπάει έναν άλλο απ' τα μέρη του, τον Γιάννη Αγγελάκα και φυσικά τις Τρύπες. Δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν το γκρούπ αυτό μεσουρανούσε, εγώ ήμουν στην Αθήνα και αυτός ο φίλος μου στη Θεσσαλονίκη, και οι δύο στα 15, και οι δύο με τα ηχεία στο τέρμα και τη φωνή του Αγγελάκα να μας τρυπάει τα αυτιά. Τώρα κοντεύουμε τα 30 και ο Γιάννης ξανά τραγουδά και εγώ με το φίλο μου ήμαστε στη ίδια πόλη (ήμασταν). Αυτό ήταν το 2007.

Αρχές 2008. Τώρα με τη καινούργια ζωή, ήρθαν καινούργιες συνήθειες και υποχρεώσεις και όπως το ένα έφερε το άλλο, σταμάτησα να γράφω. Μεσολάβησε η εξέγερση του Δεκέμβρη, που μάλλον σαν ξύπνημα από όνειρο στο εφιάλτη, εν μέσο νυχτός ήταν παρά επανάσταση και μετά πάλι για ύπνο. Ύστερα ακολούθησαν 3 θάνατοι μέσα σε 3 μήνες και σε όλα ήμουν απών. Απών υπήρξα για ένα χρόνο και από την φιλία μου με τον Βαγγέλη, ήταν ένα διάλυμα που μάλλον έπρεπε να γίνει. Τώρα που όλα μπήκαν ξανά στη θέση τους, όσων αφορά τις προσωπικές μας σχέσεις, ο κόσμος αλλάζει γύρω μας.

Το 2007 ο Γιάννης Αγγελάκας δίνει μια συνέντευξη στο τηλεοπτικό σταθμό MAD, την οποία όποιος θέλει μπορεί να την βρεi στο youTube, αλλά επειδή να video τη μια υπάρχουν και την άλλη δεν, με τα κολοδικαιώματα των κολοκάναλων, προτίμησα να κρατήσω τον ήχο, εδώ ζωντανό.

Άρθρο: Dimios

Μέρος πρώτο ( για τη τηλεόραση, μουσική βιομηχανία, για τις Τρύπες 1 )

Μέρος δεύτερο ( για τις Τρύπες 2, για τους Επισκέπτες, Οι Ανάσες Των Λύκων, γενικά )

Σιγά μη κλάψω
Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.