Η χρήση αυτού του ιστολογίου ως αρχική της ιδέα έχει την έκθεση σκέψεων και ιδεών τόσο δικές μου όσο και δανικές από άλλα πιο φωτεινά ή πιο σκοτεινά μυαλά. Το έχω οραματιστεί ως ένα λαβύρινθο όμοιο του ανθρώπινου εγκεφάλου που αν είχε την δυνατότητα να τον βαδίσεις θα έβρισκες σκόρπιες σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα...

Ένας και μόνο κανόνας θα διέπει τη χρήση αυτού του ιστολογίου, τόσο από μένα τον ίδιο όσο και από τους αναγνώστες του, η απόλυτα αναρχική ελευθερία. Κάθε κείμενο, είτε δικό μου είτε δανικό, θα διαθέτει υπογραφή... όχι απαραίτητα και άδεια. Όσον αφορά τα δικά μου κείμενα, από τη στιγμή που βγαίνουν από τη σκέψη μου και μπαίνουν στο "χαρτί", είναι ανεξάρτητα απο το δημιουργό τους. Κάθε χρήση και παράχρηση αυτών είναι απόλυτος επιτρεπτεί, εώς και επιθυμητή.

Εδώ θα μου επιτρέψετε με κάποιον ανορθόδοξο τρόπο να σας συστηθώ, παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, για την ακρίβεια των λόγων μου.... σχεδόν δύο αιώνες πριν. Στις 4 Ιουλίου του 1776, ξένοι σε μια ξένη γη που αυτό-ονόμασαν Αμερική, διακήρυξαν την ανεξαρτησίας τους από τους Βρετανούς (και αυτοί ξένοι).

205 χρόνια αργότερα και 1 μέρα, ένα κλάμα ήταν ο ήχος της δικιάς μου διακήρυξης ανεξαρτησίας (μετά από 9 μήνες) από την μάνα μου, κόβοντας "βιολογικά" τον ομφάλιο λώρο και λέω βιολογικά διότι στη πραγματικότητα κόπηκε αρκετά αργότερα.

Από τότε μέχρι σήμερα, σχεδόν 3 δεκαετίες μετά, αμφιβάλω αν έχω σταματήσει να αναπτύσσομαι είτε εγκεφαλικά, είτε βιολογικά. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που με εμποδίζει να αυτό-προσδιορίσω το ποίος είμαι και που πάω, όπως οφείλει να κάνει ο άνθρωπος (σύμφωνα με τη φιλοσοφία) από τότε που πάτησε στα δύο του πόδια. Αν κάτι θυμάμαι να διέπει τον βίο μου σταθερά από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, με ένα σκοτεινό διάλειμμα, είναι ότι πάντα ονειρευόμουν με μάτια ανοιχτά.

Το πιο υγιές κομμάτι του εαυτού μου,
είναι εκείνο που με αναιρεί και με διαψεύδει.