Αν ήμουν ένα βήμα πριν τη τέλεση του προπατορικού αμαρτήματος και είχα στα χέρια μου τον “απαγορευμένο καρπό” και την επιλογή να το γευτώ ή όχι... μη γεύοντας τον, κερδίζω την αθανασία σε ένα κήπο μοναξιάς και γεύοντας τον, εξορίζομαι στη θνητότητα, νιώθοντας τον πόνο, το κρύο, τη θλίψη, τη ταπείνωση, την αποτυχία, τον φόβο αλλά και τη χαρά, την αγάπη, το πείσμα, τον ενθουσιασμό, τη προσπάθεια, τον έρωτα, τη ζήλια, το πάθος και τέλος το θάνατο.

Θα διάλεγα να τον γευτώ με όλο μου το είναι εκστασιασμένο!

Πριν ακόμα αγγίξω με τα χείλη μου τον καρπό από το δέντρο της γνώσης, νιώθω πάνω στη γλώσσα μου το κάψιμο της δίψας για αυτήν, για μια γνώση χωρίς όρια, χωρίς τέλος και αρχή. Σε αντίθεση με μένα που θέλω να έχω αρχή και τέλος. Θέλω να ακούσω το ίδιο μου το κλάμα όταν γεννιέμαι, τους λυγμούς μου όταν πεθαίνω. Θέλω να μπορώ να κάνω λάθος και να το πληρώσω ακριβά, γιατί μόνο έτσι θα μάθω. Δε θέλω να μου πεις, δε θέλω να ξέρω από πριν, θέλω να μάθω μόνος μου.

Δε σε πιστεύω, δε σε υπηρετώ. Θα είμαι υπηρέτης τον παθών μου, πιστός των ιδεών μου.

Συγγραφέας: Dimios